Rozdział 24.

Późną nocą, tego samego dnia.

Faye wciąż nie mogła uwierzyć, że Zayn przyszykował dla niej niespodziankę. Teraz siedząc w jego samochodzie, umierała z ciekawości gdzie ją zabiera.

Rzuciła mu nerwowe spojrzenie, a on jedną ręką złapał jej dłoń i splątał jej palce ze swoimi. Zauważyła jak na jego wargi wpływa szeroki uśmiech.

- Gdzie mnie zabierasz? - nie wytrzymała i zapytała go. Jej ton był lekko podniesiony.

- Niespodzianka - odpowiedział tajemniczo, skręcając w ciemną uliczkę.

Chwilę później ku wielkiej uldze dziewczyny, Mulat zatrzymał się. Zaparkował samochód na chodniku, obok starego i opustoszałego domu.

- To... ta niespodzianka? - wyszeptała, marszcząc brwi. Nie dowierzała własnym oczom. Budynek był opustoszały i szczerze mówiąc wyglądał przerażająco. - Nie wygląda to dobrze, Zayn.

Wysiedli z samochodu.

Faye natychmiast owinęła swoją szyję gryzącym, grubym szalem. Chłodny wiatr owinął się wokół niej, sprawiając, że dostała gęsiej skórki. Odwróciła się z pytającym wyrazem twarzy i wpatrywała w poczynania swojego chłopaka.

Wyjął z bagażnika auta wielką torbę, którą zarzucił na ramię i wepchnął sobie pod pachę gruby koc. Uśmiechnął się do niej kiedy ich spojrzenia się spotkały.

- Wchodzimy? - mrugnął do niej okiem i złapawszy jej dłoń, pociągnął do ciemnego pomieszczenia.

Śmierdziało tu wilgocią. W ciemnym kącie zauważyła rudego kota, który gdy tylko ją zauważył wyskoczył zwinnie przez okno.

Opuściła wzrok na ich splecione dłonie i zmarszczyła czoło. Świadomość, że straciła panowanie nad kotami napawało ją strachem. Nie wiedziała dlaczego tak się działo. Nie wiedziała już niczego.

- Ej, uśmiechnij się - wyszeptał Zayn, musnąwszy swoimi ustami jej policzek.

Poprowadził ją na górę po schodach, a następnie stanął przed drabinką, która prowadziła na dach budynku.

- Kto pierwszy?

- Ja. - odpowiedziała pewnie i zaczęła wspinać się po drabince.

Tak. Czuła jego palące spojrzenie na swoich... pośladkach. - Zayn!

- No co? - zapytał niewinnie, przegryzając uroczo wargę. - Podziwiam widoki.

- Jak zaraz nie przestaniesz to...

- To co?

Rzuciła mu karcące spojrzenie i wspięła się szybciej, aż w końcu wdrapała się na dach. Zszokowana otworzy szerzej buzię, widząc mnóstwo świeczek. Palących się świeczek, rozłożonych tak by wyglądały jak ogromne serce.

Usłyszała ciche sapanie Mulata i masę przekleństw gdy próbował wdrapać się z ciężką torbą i kocem pod pachą.

- Nie radzisz sobie? - tym razem ona zapytała niewinnie, uśmiechając się łobuzersko. Powstrzymała się od wybuchnięcia śmiechem.

- Oczywiście, że sobie radzę - mruknął rozzłoszczony, rzucając mocno koc i torbę na bok. Wdrapał się w końcu i rzucił jej pytające, pełne miłości spojrzenie. Jeszcze przed chwilą zły teraz pełen troski i spokoju patrzył na jej reakcję na to co tutaj przygotował.

Romantyczna kolacja na dachu, w świetle księżyca i gwiazd. Wokół pachnących wanilią świeczek. Pod grubym kocem. Razem. Zayn i Faye.

Oniemiała, uśmiechnęła się do swoich myśli, przenosząc wzrok na pełnię Księżyca. Nic nie świadoma zadrżała z zimna, a chwilę później poczuła jak gruby koc zwisa na jej ramionach. Czuła również jak Zayn od tyłu przyciąga ją do siebie i kładzie swoją głowę na jej ramieniu. 

- I jak? - zapytał cicho, łaskocząc jej szyję swoim słodkim oddechem.

- Cudownie. - odpowiedziała, zamykając powieki. Doskonale teraz potrafiła wyczuć jego perfumy. Mocne i kuszące. Uwielbiała je.

- Mam czekoladki. - ucałowawszy ją pospiesznie w szyję, wrócił po torbę. Wyciągnął z niej tabliczkę czekolady, uśmiechając się szeroko. Następnie wyciągnął dwa kieliszki i butelkę wina.

- Ale mi czekoladki - prychnęła, kucając obok niego. Chwilę wpatrywali się w swoje oczy, aż chłopak pochylił głowę i połączył ich usta w namiętnym pocałunku.

Nie było już zimno. Ciszę wypełniały ich oddechy. Wtuleni w siebie, otuleni jednym kocem patrzyli w Księżyc. Rozmawiali o wszystkim.

Tak bardzo się kochali.

***

Zerknęłam na wyświetlacz telefonu i z zaskoczeniem zauważyłam, że jest już 3:45. Droga zajęła nam więcej niż myślałam.

Choć na zewnątrz wyglądałam na spokojną i opanowaną, wewnątrz zżerał mnie strach i poczucie winy. Zostawiłam wszystkich bez jakiejkolwiek wiadomości.

Nie chciałam uciekać. Nie mogłam uciekać. 

Ten odrażający potwór w każdej chwili mógł skrzywdzić moich bliskich, na których naprawdę mi zależało. A ja? Nic nie mogłam zrobić, będąc tak daleko od nich. Nie mogłam ich chronić, nie będąc przy nich.

Rzuciłam rozzłoszczone spojrzenie na Gabriela i Harry'ego, którzy szli przed mną do starego, drewnianego domku, w którym teraz mieliśmy się kryć. Rozmawiali jak starszy kumple.

Ponownie wyciągnęłam telefon i myśl, że Liam nie dał jeszcze żadnego znaku życia od naszej ostatniej rozmowy sprawiła, że kolejna dawka strachu oblała mnie, nie pozwalając pozbierać myśli. Czułam się tak... beznadziejnie. Tak nijako. Nic nie mogłam zrobić. Nic, prócz ucieczki? To nie wydawało się sensowne. NIE CHCIAŁAM UCIEKAĆ. Chęć by zawrócić do domu była taka silna.

Zagryzłam mocno wargę, zatrzymując się i rzucając spojrzenie na pełnię Księżyca.

- Vi? – dobiegł mnie zachrypnięty głos mojego chłopaka.

Nie otworzyłam jednak oczu. Pozwoliłam by zimny, nocny wiatr owinął się wokół mnie. Sądziłam, że dzięki odrobinie chłodu odzyskam resztki rozumu. Że ten nocny chłód będzie czymś w rodzaju zimnym prysznicem.

- Wszystko w porządku?

Jego absurdalne i nie na miejscu pytanie spowodowało, że niemal prychnęłam. Wreszcie otworzyłam powieki i odwróciłam się.

Nie spodziewałam się, że stoi tak blisko. Czubki naszych butów stykały się, a jego zielone tęczówki wpatrywały się we mnie. Czułam się jakby jego wzrok mógł mnie prześwietlić – że teraz, patrząc mi w oczy, wszystko wie. Prześwietla moją duszę.

Zmarszczyłam czoło, spuszczając wzrok na swoje dłonie, które Harry teraz delikatnie muskał swoimi długimi palcami.

Próbowałam się skupić, uspokoić. Jednak złość w moim ciele buzowała nerwowo. Myśli nie chciały się pozbierać.

- Nie chcę uciekać. – wyszeptałam cicho.

- Nie mamy innego wyjścia! – natychmiast odparł, nie spuszczając ze mnie czujnego wzroku.

Fakt, że był taki opanowany i pewny siebie sprawiła, że wpadłam w większą złość.

- Są inne wyjścia, Harold. Tylko ty nie chcesz ich do siebie dopuścić. – rzekłam, odchodząc kilka kroków. Zacisnęłam wargi, a wiatr rozwiał moje włosy.

- Niby jakie? Chcesz walczyć? – jego głos stał się niemal równie zimny jak ta noc. – Gdybym nie pojawił się z Gabrielem na czas już byś nie żyła. Nie radzisz sobie z Motiną, Vi. Daruj sobie myśl, że będziemy z nią walczyć.

- Nie potrafisz nawet uszanować mojej decyzji. – mruknęłam rozzłoszczona coraz bardziej. – Nie potrafisz zrozumieć, że zależy mi na bliskich? Nie chcę ich stracić! A uciekając, na pewno ich stracę! Będzie mnie szukała! Doskonale wie ile dla mnie znaczą bliscy. Zabije… no nie wiem… może zacznie od mojej babci? Nic nie świadomej babci? – w moich oczach stanęły łzy, ale nie pozwoliłam im się wydostać. Nie mogłam pozwolić sobie na chwile słabości. – To sprawi, że tam wrócę. Zbawi mnie, zabijając moich bliskich. Nie lepiej będzie jak od razu będę tam gdzie ona? Niech mnie weźmie, Harry. Ale niech nie zabija ludzi, których kocham.

Stał niewzruszony, a jego wzrok stawał się coraz to chłodniejszy i pozbawiony emocji.

Co się z nim działo? Wyglądał inaczej niż zwykle. Wariowałam? Czy może naprawdę coś z nim było nie w porządku?

- Nic nie rozumiesz – warknął. – VI, ONA CIĘ ZABIJE!

- Rozumiem wszystko! – odwarknęłam, podchodząc bliżej niego. – To ty nic nie rozumiesz.

Niespodziewanie złapał mnie swoimi dłońmi za ramiona i zaczął mną trzepać. Mocno i silnie.

Zacisnęłam powieki i wydostając się z jego uścisku, wymierzyłam mu w twarz siarczysty policzek.

- Co to ma znaczyć?! – zapytał głośno, łapiąc się za policzek. Patrzył na mnie zimno, szeroko otwartymi oczyma. – Dlaczego to zrobiłaś, Vi?!

- Dlaczego ja to zrobiłam? Dlaczego TY to zrobiłeś?

- O co ci chodzi?

- Harry, daj mi spokój!

- Nie dam ci spokoju! – krzyknął, znów do mnie podchodząc. Złapał mnie za dłonie, które mocno ścisnął. Na jego policzku widniał czerwony ślad. – Nie masz pojęcia ile dla mnie znaczysz… Nie pozwolę by TO COŚ cię zabiło. Zrozum.

Oparł swoje czoło o moje i przymknął powieki. Uczyniłam to samo.

Nasze oddechy zaczęły się mieszać, tworząc mieszankę słodkiej i miętowej woni.

Serce dudniło mi w piersi, a ciało drżało z nadmiaru dziwnych i mieszających się emocji.

Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że przed chwilą poniosły nas emocje. Złość. Czy to wszystko przez tego potwora? Czy on prócz zabicia mnie planował również zniszczyć mój związek z Harry’m? Może próbowała mnie odgrodzić od wszystkich, na których mi zależy?

Teraz pozwoliłam łzom płynąć.

- Vi…

- Harry – wyszeptałam i wtuliłam się w niego, mocniej go obejmując. Chciałam by melodia, jaką tworzyło jego bijące serce mnie uspokoiła. By zapach mięty odurzył mnie całą, tworząc mętlik w głowie, ale chwilę gdy wszystko dookoła znika.

- Kocham Cię. – jego wargi musnęły płatek mojego ucha,  a następnie przeniosły się na szyję. Zaczął składać tam gorące pocałunki.

Milion pajączków zaczęło pełzać po moim ciele.

Wsunęłam dłoń w jego loki, rozkoszując się ich miękkością.

- Ja Ciebie też kocham – wymruczałam, otwierając oczy i napotykając zielone tęczówki pełne miłości. – Ale proszę Cię pozwól mi wrócić. Pozwól mi walczyć.

- Nie mogę ci na to pozwolić – odparł, pewnym siebie głosem. – Bo wtedy Ciebie stracę.

- Wciąż nic nie rozumiesz. Harry, nie chcę stracić bliskich.

- Nie stracisz.

- Skąd ta pewność?

- Zaufaj mi.

Teraz czułam się jakbym wpadła w jego pułapkę. Wystarczyły te słowa bym natychmiast zamilkła.

Tylko dziwny skurcz w brzuchu sprawił, że skrzywiłam się.

Czy to możliwe, żebym mu nie ufała?

Jego wargi znajdowały się na tyle blisko moich, że śmiało mogliśmy się pocałować. Pragnęłam by nasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku.

Jednak coś…

Odwróciłam głowę i odsunęłam się.

- Gabriel znalazł tutaj jakiś schowek ze starymi książkami. Może znajdziemy tu jakąś informację jak… ją zabić? Na jednej z ksiąg widnieje jej obrazek. Chyba w końcu znaleźliśmy to czego szukaliśmy.

Zwróciłam na niego pełne nadziei spojrzenie.

- Jeżeli nic nie znajdziemy, obiecuję, że jutro nad ranem zawiozę Cię do domu. – rzucił nerwowo, patrząc w moje oczy. – Zgadzasz się?

- Tak. – odpowiedziałam natychmiast i ruszyłam do drzwi. – Trochę tu zimno. Idziemy do środka?

- Chodź. – wymruczał i przyciągnąwszy mnie do piersi, ucałował w czółko. – Zrobię ci gorącej czekolady.

- Dziękuję.

***

Rzuciłam mu pytające spojrzenie, chowając zabłąkane kosmyki włosów za ucho. Upiwszy łyk już zimnej czekolady, starałam się poukładać w myślach to co do tej pory usłyszałam.

Zachrypnięty głos Harolda wypełniał ciszę. Wsłuchiwałam się w to co czytał z zakurzonych, starych ksiąg, starając się za wszelką cenę poukładać to w logiczną całość.

- Teraz rozumiem – rzucił Gabriel, patrząc to na mnie to na Loczka. – A Wy?

- A my nie – odwarknęłam zimno, wstając i strzepując z kolan kurz. – Może nam powiesz co właśnie zrozumiałeś?

- Vi – upomniał mnie Loczek, rzucając oskarżycielskie spojrzenie.

Uspokajał mnie jak małą dziewczynkę co sprawiło, że ponownie wpadłam w złość.

Dlaczego tak bardzo ufał Gabrielowi? Ten facet mnie porwał, a teraz miałam z nim siedzieć w jednym pomieszczeniu?

Mój chłopak najwidoczniej nie potrafił zrozumieć dlaczego tak traktuję jego kumpla. Jednak ja nie miałam zamiaru zmienić zdania.

- Ten potwór ma słaby punkt, prawda? Jak każdy potwór. – zaczął żółtooki, cicho westchnąwszy. – Nie potrafiliście wyciągnąć sensu z jednego zdania? Motina ma jeden słaby punkt, którym możemy się posłużyć. Możemy ją pokonać.

- Jeżeli dalej będziesz mówić zagadkami zastanie nas południe – wtrącił Harry.

- Chodzi o to że jedyną bronią na niego… jest ktoś bliski jej ostatniej ofiary.

- SŁUCHAM?! – wybałuszyłam na niego oczy.

Nastąpiła chwila ciszy, którą ktokolwiek z nas bał się przerwać.

- Skąd mamy wiedzieć kto był jej ostatnią ofiarą?

- Nie wiesz? – zaskoczony Gabriel przeniósł po raz pierwszy odkąd razem się tutaj znaleźliśmy swoje żółte, lśniące oczy. – Wydaje mi się, że wiesz to z nas obu najlepiej.

Nagle w gardle poczułam ogromną gulę, której nie potrafiłam się pozbyć nawet kilkoma przełknięciami.

Fala strachu oblała mnie, zabierając zdrowy rozsądek.

Teraz w myślach stanęła mi jego twarz – uśmiechnięty, pełen troski, kochany.

Miał zginąć? Nie mogłam na to pozwolić.

- Liam. – wyszeptałam, chowając twarz w dłoniach. Usilnie starałam się powstrzymać drżące ciało. – Nie pozwolę na to.

- To jedyne wyjście.

- NIE MA MOWY! – wrzasnęłam, obrzucając ich obu wściekłym spojrzeniem. – Nigdy na to nie pozwolę. Liam nie może umrzeć.

- Vi, ten potwór cię zabije! – wtrącił się Harry, który do tej pory milczał jak zaklęty.

Starałam się z nim porozmawiać za pomocą długich spojrzeń jednak to poszło na marne. On nic nie rozumiał.

- Liam nie zginie. Powtarzam to ostatni raz. – to powiedziawszy, złapałam za swój płaszcz i wyszłam na dwór.

Na zewnątrz powoli majaczył wschód słońca. Wpatrywałam się w budzące do życia słońce, starając się uspokoić.

Cokolwiek się miało dziać nie dam Liamowi zginąć.

Nawet jeżeli to miało oznaczać, że Motina zabije mnie.

Z rozmyśleń wyrwał mnie dźwięk szeleszczących liści. Niepewnie odwróciłam się, nie czując nawet strachu.

Obojętnym wzrokiem wpatrywałam się w postać mężczyzny, który zmierzał w moją stronę.

Zajęło mi dość dużo czasu zanim zorientowałam się kto przede mną stoi.

- Tato?

------------------------------------------

Cześć Wam wszystkim! Jak się macie? Jak wrażenia po nowym rozdziale?

Jeżeli mam być z Wami szczera (a tak raczej będzie najlepiej) to słabo mi wyszedł ten rozdział. Starałam się coś pozmieniać, ale doszłam do wniosku, że bardziej wszystko spapram, dlatego też wklejam już to i liczę, że to co się tutaj znajdzie wam się spodoba. :)

Pragnę Wam z całego serca podziękować za wszystkie opinie, które mnie motywują i sprawiają, że uśmiecham się do monitora. Jesteście niesamowici. Wiem, że pisałam to już naprawdę mnóstwo razy, ale powinniście wiedzieć, że będę tak pisać cały czas. Dopóki będziecie ze mną trwać (a mam nadzieję, że będziecie ze mną do samiutkiego końca).

Życzę wam miłego wieczorku i czekam na opinie. :*