Rozdział 18.

Następnego dnia. 

- Naprawdę uważasz że to dobry pomysł? – zapytałam z powątpieniem, ilustrując uważnie jego twarz. Zacisnął szczęki i przyśpieszył. Jego loki jak zwykle były w charakterystycznym nieładzie. Od rana roznosił wokół zły i ponury nastrój. Ciekawiło mnie czego jest przyczyną, ale nie odważyłam się zapytać. Chciałam pomóc Niallowi ale dzisiejsza aura Harry’ego powodowała że miałam ochotę odejść dwa metry dalej i nie zbliżać się ani kroku.

- Bądź tak miła i przestań pytać o to co dwie minuty – odparł, zaciskając mocniej dłonie na kierownicy. Ponownie przyśpieszył a ja dosłownie wpiłam się w fotel.

- Może gdybyś w końcu raczył mi odpowiedzieć, nie pytałabym w ogóle. – odgryzłam się.

Dojechaliśmy do posiadłości Tomlinsonów. Tam czekała na nas już Faye. Ale był z nią ktoś jeszcze.

Zayn i Liam.

Otworzyłam szeroko oczy, niezdarnie wychodząc ze sportowego auta Harolda.

- Co wy tutaj robicie? – wskazałam palcem na chłopaków.

Wzruszyli ramionami.

- Jesteśmy drużyną. – zauważył Zayn, zerkając na Faye i posyłając jej delikatny uśmiech. Uśmiech pełen miłości. Ta odwzajemniła go. Czy już wspominałam jak kocham tą parę?

- Od czego zaczniemy? – zapytał Liam gdy zjawiłam się obok niego. Przez chwilę miałam wrażenie że jest na mnie zły że go nie poinformowałam o swoim planie i że przyjechałam tu z Loczkiem jednak wystarczyła sekunda by rozwiać moje myśli i wątpliwości. Pochylił się z uśmiechem i pocałował mnie słodko na przywitanie.

- Najpierw wchodzę ja – odparła Faye, wtulona w Mulata, który głaskał ją po włosach. – Potem dołączycie wy… Jak sobie nie poradzę.

- Kochanie, wiadomo że sobie poradzisz – natychmiast wtrącił Zayn, uśmiechając się łobuzersko. – Ale tak czy siak wejdziemy tam.

- Niech wam będzie. – westchnęła ciężko jednak cień półuśmiechu gościł na jej wargach.

Tak więc Faye ruszyła do posiadłości a my zostaliśmy na parkingu. Wtuliłam się w tors Liama i zerknęłam na Harry’ego który dziwnie milczał. Nie, w sumie to nie było dziwne. Chyba lubił ciszę.

Wpatrywałam się w niego, chcąc się dowiedzieć co go trapi. Był dzisiaj w złym humorze. Cieszyłam się że chciał mi pomóc ale nie pałał entuzjazmem do pracy. Stał, patrząc na swoje trampki. Niesforne loki opadały mu na twarz i niemal czekałam na moment aż je odgarnie. Nie uczynił tego.

- Jak myślicie uda nam się? – zagadał Zayn. On chyba jako jedyny dzisiaj miał znakomity nastrój. W jego oczach malowała się radość. – Dawno nie mieliśmy takiej akcji.

- Damy radę – odparł Liam, splątując moje palce ze swoimi.

Ogarnął mnie niesamowity żar.

Godzinę później nadeszła pora na nas. Nie uzgodniliśmy jakiegoś szczegółowego planu. Po prostu mieliśmy tam wejść.

W środku panował chłód i mrok. Wszystko dookoła jakby ostrzegało nas że dzisiaj wydarzy się coś strasznego.

Ogarnął mnie niepokój, a chwilę później dłoń Liama uścisnęła moją. Jakby wiedział że naprawdę się boję.

Jakby czytał w moich myślach…

W piwnicy panował jeszcze większy chłód niż na samej górze. Drżałam na całym ciele – z zimna jak i strachu. Mrok – kompletnie nic nie widziałam - lecz zdołałam usłyszeć krzyki. Nialla. Zastanawiałam się co się stało jednak wszystko potoczyło się zbyt szybko. Liam popchnął mnie na bok i skoczywszy przemienił się w pumę. Zayn już biegł w ciele groźnego tygrysa szukać Faye.

A ja leżałam na chłodnym betonie, niezdolna się poruszyć.

Poczułam jak czyjeś silne ramiona obejmują mnie.

To był Harry.

Wpatrywał się w moją twarz, tuląc mnie i głaszcząc mój policzek.

Zatonęłam w jego oczach, czując… magię chwili? Nagle wszystko dookoła ucichło. Serce galopowało mi w piersi.

- Nic ci nie grozi gdy jesteś ze mną – wyszeptał, łaskocząc mnie swoim ciepłym, miętowym oddechem.

Przymknęłam powieki.

I wtedy ryk pumy wtargnął się znienacka, odbijając się echem w mojej głowie! Odskoczyłam od Harolda i zaczęłam się nerwowo rozglądać.

Ruszyłam biegiem, na oślep. Raptem dwie sekundy później opadłam na zimny beton… Czułam strumień krwi na dłoniach… A może to był zwykły pot.

Chciałam wiedzieć co się dzieje i przede wszystkim gdzie jest Liam. Jednak krzyk uwiązł mi w gardle. Spróbowałam dostrzec coś w ciemnościach, ale moje starania poszły na marne. Więc postanowiłam posłużyć się słuchem.

Było za cicho.

Cisza przed burzą.

- VICKY?! – usłyszałam krzyk Harry’ego. Pobiegłam w lewo, a potem gnałam przed siebie ile sił w nogach. Aż w końcu wpadłam na coś twardego. Rozbolała mnie głowa. – To ja – usłyszałam jego głos przy swoim uchu. – Musimy stąd uciekać.

- Gdzie Liam? – udało mi się zapytać, zrozpaczonym głosem. Czułam się zagubiona.

- Są na zewnątrz!

Wybiegliśmy, trzymając się za ręce. Powoli zamieniałam się w kłębek nerwów.

Harry miał rację. Zastaliśmy ich na zewnątrz gdzie toczyła się walka. Louis walczył z Zaynem, a Liam opiekował się Faye której w gruncie rzeczy nic się nie stało. Szukałam jakiś ran na ciele swojego ukochanego ale nic takiego nie znalazłam.

- Jak się masz? – zapytałam moją przyjaciółkę, pochylając się nad nią.

Uśmiechnęła się.

- Chyba mi się udało.

- Chyba? – zaskoczony Harold odgarnął sobie z twarzy niesforne loczki, uważnie wpatrując się w swoją siostrę.

Kiwnęła twierdząco głową.

Przez chwilę wydawało mi się że porozumiewają się za pomocą spojrzeń.

- Stójcie! – nagle krzyknął Liam, wychodząc na środek. Złapał Zayna od tyłu i pociągnął. Lou w tym samym czasie wymierzył cios lecz trafił w powietrze. Zdenerwowany strzepnął sobie ze spodni niewidzialny kurz.

Rozglądnęłam się a wtedy w oknie ujrzałam postać Nialla. Przypatrywał się temu wszystkiemu, wiedząc że nie może nic zaradzić. Tkwił w pułapce.

Żal ponownie ścisnął mnie za serce. Niepewnie pomachałam mu ręką, a on odmachał.

Ten gest wydawał się w nie na miejscu w tej chwili ale musiałam coś zrobić by go pocieszyć. Naprawdę było mi go żal.

- Chcę zawrzeć z tobą umowę! – warknął Zayn ostrym jak brzytwa tonem. – Ale jeżeli tego pragniesz zmienię się w tygrysa i z miłą chęcią zedrę z ciebie skórę.

- Umowa. – natychmiast wtrącił Liam, jak zwykle opanowując całą sytuację. Powoli wypuścił Mulata. – Faye ci chyba wyjaśniła wszystko?

- Tak – odpowiedział Książę Louis. – Wszystko wiem. Chcecie uwolnić mojego brata, hmm? Po co wam to? Mu jest dobrze ze mną.

- Nie byłabym tego taka pewna! – odparłam zamiast ugryźć się w język. Wszyscy spojrzeli na mnie, a moje policzki oblały się gorącem.

Lou zaśmiał się, a inni milczeli z grobowymi minami.

Widziałam w oczach Zayna istną złość i chęć mordu.

Właśnie wtedy moja przyjaciółka podeszła do niego i splątała swoje palce z jego. Niemal natychmiast w jego oczach zaczęły tańczyć radosne iskierki miłości, a cień uśmiechu wpełzał na jego wargi.

Obydwoje spojrzeli sobie w oczy.

Na ten widok powstrzymałam słone łzy w oczach i zagryzłam mocno wargę.

Byli tacy… idealni.

Nasza umowa wyglądała na dość szaloną. Książę Louis miał ściągnąć z Nialla klątwę i przywieźć go na dyskotekę. Dzisiaj w nocy. I to tam zażąda czego chce w zamian.

Byłam zagubiona i naprawdę się bałam.

Podczas drogi powrotnej miałam wrażenie że Harry usiłuje mi coś powiedzieć ale w ostatniej chwili rezygnuje. Jego ponury nastrój chyba przeszedł na mnie.

O dwudziestej wysiedliśmy z samochodu przed dyskoteką. Tłum i hałas od razu spowodował że poczułam się jeszcze gorzej. Złapałam rękę Liama i weszliśmy pierwsi.

Wszędzie unosił się zapach papierosów i alkoholu. Podeszliśmy do lady gdzie zamówiliśmy colę.

Wreszcie przybył i Louis z Niallem. Blondyn rozglądał się nerwowo, chłonąc każdy widok. Usta miał szeroko otwarte.

- Witajcie – przywitał się Lou, uśmiechając się złowieszczo. – I oto jest. – wskazał Nialla, który na mój widok uśmiechnął się szeroko i promiennie.

Odwzajemniłam uśmiech.

- Więc? – wtrącił Zayn, obejmując Faye ramieniem. – Powiedz od razu, nie owijaj w bawełnę.

- Och – westchnął zrezygnowany. – Na początku chciałbym zatańczyć z moją Księżniczką.

- Nie nazywaj jej tak – warknął Mulat. – Nie jest twoją Księżniczką lecz moją.

Mierzyli siebie złowieszczymi wzrokami aż moja przyjaciółka westchnęła, wyplątując się z uścisku swojego ukochanego.

- Dobrze, tylko z tobą zatańczę. Co potem?

- Potem powiem wam więcej – odparł tajemniczo, porywając ją na parkiet.

Zostaliśmy sami. Uważnie obserwowaliśmy Louisa i jego ruchy. Widziałam jak Zayna zżera zazdrość. Zdenerwowany dopił coli i wstał.

Liam powstrzymał go jednak, szepcząc mu coś na ucho.

- Jak myślisz będziemy żałować że chcieliśmy go uratować? – zapytał mnie Harry, wskazując palcem na Blondyna którego przywołałam do nas.

- Mam wielką nadzieję, że nie – odpowiedziałam mu, uśmiechając się jednocześnie do Blondyna.

Napotkałam zdenerwowany wzrok Loczka. Zagryzł wargę.

- Muszę ci coś powiedzieć, Vi – zaczął szeptem, pochylając się nade mną. Jego oddech łaskotał mnie w ucho.

- Coś się stało? – zaniepokoiłam się.

- Widzisz…

Nie dokończył, bo Książę Louis powrócił do nas trzymając Faye za rękę, którą ucałował. Następnie uśmiechnął się łobuzersko.

- Dalsza lista życzeń? – spytał Liam.

- Nie ma końca – odparł w odpowiedzi, wyjątkowo tajemniczo.

- Daj spokój! – warknął na niego Mulata. – Powiedz czego chcesz jeszcze i zostaw nas już w spokoju.

Zerknęłam na Loczka. Zżerała mnie ciekawość co chce mi powiedzieć. Wtedy on wskazał ruchem głowy wyjście z dyskoteki.

Skorzystać z tej okazji? W tej chwili?

Zagryzłam wargę, z powrotem zerkając na Księcia Louisa który właśnie zamawiał drinka. Najwidoczniej chciał wszystko ciągnąć, trzymając nas w tajemnicy. Wykorzystując.

Poinformowałam wszystkich że idę się przewietrzyć. Pokiwali głowami w odpowiedzi, a ja rzuciłam Hazzie porozumiewawcze spojrzenie.

Na dworze ogarnęła mnie ulga. Świeże powietrze które zaczęłam łapczywie wdychać nieco mnie pobudziło. Oparłam się o zimną, betonową ścianę i przymknęłam powieki.

Przez chwilę nic mnie nie obchodziło. Po prostu potrzebowałam chwili dla siebie.

Wtedy właśnie poczułam czyjeś wargi na mojej szyi. Moje nozdrza uderzył zapach mięty.

Wstrzymałam oddech i otworzyłam powieki.

Nasze spojrzenia się spotkały. W moich malowało się przerażenie. W jego istny smutek.

- Co chciałeś mi powiedzieć? – zapytałam, siląc się na beztroski ton.

- Jest pewna rzecz o której nie wiesz. – zaczął, spuściwszy wzrok. – To taka tam drobnostka, ale Faye kazała mi ci o niej powiedzieć. Stwierdziła że… musisz wiedzieć.

Nie miałam pojęcia o czym mówi. Stałam, czekając.

- Bo widzisz… Uwolnienie Nialla nie tylko spowodowało że Louis będzie od nas wiele wymagał… To także oznacza że… ja…

- Wyduś to z siebie w końcu Harry.

- Zostało mi pięć minut w których chciałbym ci coś wyznać.

- Harry, o czym ty mówisz?!

- O tym że zaraz umrę! – warknął rozłoszczony. – ROZUMIESZ?! Książę Louis również rzucił na mnie klątwę! Uwolnienie Nialla powoduje moją śmierć!

- CO TY BREDZISZ?! – oszołomiona odepchnęłam go od siebie i odeszłam kilka kroków przed siebie. Złapałam się za głowę.

Chwila ciszy ciągnęła się wokół nas, a ja wciąż nie mogłam uwierzyć że to co powiedział było prawdą.

- Kocham Cię – szepnął łamiącym się z emocji głosem.

Odwróciłam się i ponownie napotkałam jego zrozpaczone spojrzenie. Na jego twarzy malował się ból.

- Naprawdę Cię kocham Vicky.

W moich oczach stanęły łzy. Podbiegłam do niego i mocno się w niego wtuliłam. Objął mnie, a potem ujął moją twarz w swoich dłoniach. Jego wargi musnęły moje… A potem…

Powoli osunął się na zimną posadzkę. Na drżących nogach opadłam wraz z nim, przygarniając go w objęcia.

Moja łza spłynęła na jego blady policzek. Był nieruchomy. Nie oddychał.

Harry… naprawdę leżał martwy w moich ramionach.

--------------------------

ŁUHU! Witam wszystkich! Wreszcie wklejam nowy rozdział! Według mnie nie wyszedł tak jak chciałam ale mam nadzieję że mimo wszystko się wam spodoba! Czekam na reakcje z końcówki! :D Mam już naprawdę świetne plany na następne rozdziały i nie mogę się doczekać aż w wolnym czasie będę dla was bazgrać a potem to tu wklejać!
A I WAŻNA SPRAWA: JEŻELI CHCESZ BYĆ INFORMOWANY O NOWYM ROZDZIALE NAPISZ! MOGĘ PISAĆ ALBO NA BLOGU ALBO NA TWITTERZE! :-) ALBO GDZIEKOLWIEK SOBIE ŻYCZYSZ! :-) TYLKO DAJ ZNAĆ! 

Dziękuję wszystkim za opinie! BUZIACZKI! :****