Epilog.

Gabriel przysiadł na wiklinowym krzesełku, przyciskając telefon do ucha. Przymknął zmęczone powieki. Czuł jak mróz szczypie go w policzki.

- Naprawdę tak uważasz? – zapytał się zachrypnięty głos po drugiej stronie słuchawki, wprawiając go w lekki szok. Sądził, że chłopak od razu uwierzył, ale nie wpadło mu do głowy, że po wszystkich kłótniach i nieporozumieniach mu nie uwierzy.

- Tak, wiem o tym Harry. – odparł pewny siebie, kiwając lekko głową choć i tak tego gestu tamten nie mógł zobaczyć. – Jest Wybraną. Co oznacza tylko i wyłącznie, że przejęła władzę nad naszym światem. Dzięki niej teraz wszystko może się ułożyć. Wszystkie istoty będą mogły zawrzeć pakt, który nas zjednoczy. Będziemy w końcu mogli żyć w zgodzie.

Usłyszał syk swojego kumpla.

- Od kiedy jesteś taki dobry, co? – warknął w odpowiedzi lokowany. – Wiem, że i tak będziesz próbował coś zepsuć, za wszelką cenę nas wszystkich zniszczyć. Daj nam święty spokój. Daj spokój Vicky.

- Jezu, Harry! – zaskoczony Gabriel podniósł głos, ale raptownie się skarcił w myślach. Chciał zachować spokój. – Co ta dziewczyna z tobą zrobiła?

- Nie twój interes – odpowiedział tamten. – Chciałeś coś jeszcze powiedzieć czy to koniec?

Zacisnął powieki i cicho westchnął.

- Harry…

- To koniec paplaniny twoich głupot, tak? W porządku. – i nim się zdążył zorientować zielonooki rozłączył się.

***

Zaśmiałam się, wpatrując w twarz babci, która właśnie rozpakowywała prezent.

Siedzieliśmy w salonie z kubkami gorącej czekolady. Na choince paliły się kolorowe lampki, za oknami był już zmierzch, a biały puch rozświetlały gwiazdy. W tle cicho grały kolędy z radia.

Faye i Zayn wtuleni w siebie, cicho rozmawiali, oglądając jednocześnie swoje prezenty.

Pani Tina kibicowała cicho babci, pomagając rozpakować skomplikowanie zakopany prezent.

Natomiast Harry siedział obok mnie, trzymając moją dłoń w ciepłym uścisku swoich i uśmiechając się do swoich myśli.

Zapach mięty i sam jego widok działał na mnie na tyle kojąco, że czułam jak wewnątrz mojego serca rozlewa się przyjemne ciepło, uświadamiające mnie, że teraz jest idealnie.

- O rany! – krzyknęła babcia, uświadamiając mnie właśnie, że rozpakowała prezent i ujrzała jego zawartość. – To mikrofalówka!

Rzuciłam radosne spojrzenie pani Tinie, swojemu chłopakowi i moim gołąbkom. Uśmiechali się, uszczęśliwieni. W końcu wszyscy razem zdecydowaliśmy się zrobić mojej babci taką niespodziankę!

Nagle przerwał nam dzwonek do drzwi. Podniosłam się, informując, że otworzę. Nie rozstając się z uśmiechem, złapałam za klamkę i otworzyłam drzwi na oścież.

Widok dwóch osób stojących przede mną wprawił mnie w szok. Nie zwracałam uwagi nawet na białe płatki śniegu dostające się do domu.

Stali tak, z bólem wymalowanym na bladych twarzach. Jedna dłoń ściskała rączkę walizki, a druga paczuszkę prezentu.

Przełknęłam wielką gulę w gardle, zwalczając ogromną chęć zatrzaśnięcia drzwi. Coś jednak mnie powstrzymywało… Serce. Dyktowało mi, że mam pierwsza coś powiedzieć, mówiło, że najlepiej będzie jak wszyscy razem zaczniemy płakać, wreszcie dając upust bólowi.

- Córeczko. – szepnęła moja mama, ściągając kaptur. Jej włosy były spięte w luźny warkocz. – Moja kochana córeczko…

- Możemy wejść? – spytał tato drżącym głosem, rzucając mi zrozpaczone spojrzenie.

Zacisnęłam pięści.

- Dlaczego miałabym was wpuścić? Co tutaj robicie?

- Przepraszamy. – powiedzieli jednocześnie, zupełnie szczerze.

– Wiemy, że to tandetne i tak naprawdę to zwykłe słowa. Ale nam jest naprawdę przykro. Jesteśmy najgorszymi rodzicami. Nie wspieraliśmy cię, tylko po prostu odesłaliśmy… Codziennie obydwoje płakaliśmy, żałując tego. Ludzie potrafią popełniać błędy, ale ważne jest to żeby dać im drugą szansę. Byśmy mogli wszystko naprawić. Wiem, że zostawiliśmy naszą córkę tyle czasu, zdaną na siebie. Nie mieliśmy pojęcia nawet co robić. Gdyby nie twoja babcia… Tak, codziennie w nocy tuż przed pójściem spać wykręcała do nas numer i mówiła co tam u ciebie. Nie zapomnę nocy kiedy dowiedziałam się, że masz chłopaka. Byłam przeszczęśliwa. Potem już dowiadywaliśmy się o tym jak babcia spędza z twoją paczką czas. Jak się razem bawicie i śmiejecie. To było cudowne. Moje serce wtedy naprawdę cierpiało. Bo zdawałam sobie sprawę jaka jesteś szczęśliwa i że ja nie mogę być z tobą szczęśliwa. Jestem straszną mamą. Najgorszą. Ale kocham moją córkę najmocniej na świecie i zaklinam wszystko i wszystkich, że już nigdy nie pozwolę cię skrzywdzić. Że już nigdy JA Cię nie skrzywdzę.

Nim się obejrzałam z moich oczu płynęły łzy. Wpatrywałam się w twarz mojej mamy, odczuwając palący ból w okolicach serca.

- Kochamy Cię córeczko i błagamy o wybaczenie. – dodał tato.

Otarłam łzy, ale zupełnie niepotrzebnie, bo napłynęły nowe.

Niepewnie przystąpiłam krok naprzód i przygarnęłam ich w objęcia. Odczuwając silny uścisk taty i kościste ramiona mamy, rozpłakałam się jeszcze bardziej.

- Wybacz nam – zanuciła moja mama do mojego ucha, jak kołysankę.

- Wybaczam. – wyszeptałam.

------------------------------------------------------------------------------------

I tak to wszystko zleciało… I tak oto nadszedł koniec. Chyba nie zdajecie sobie sprawy jak mam ochotę płakać. Związałam się z blogiem, bohaterami, tym całym światem no i z Wami. I tak ciężko było mi to skończyć, że przysięgam walczyłam ze łzami. Ludzie chyba mają co do tego że łatwo się przywiązują. :) No, ale z drugiej strony zawsze koniec musi nadejść. I nikt z nas nic na to nie poradzi. Musimy żyć dalej. :) Nie wiem czy to wszystko by istniało bez Was. To właśnie Wy a nie nikt inny mnie wspierał, pisał najcudowniejsze i najmilsze komentarze jakie kiedykolwiek widziałam. Czasami w złych chwilach w swoim życiu, odpalałam stronę mojego bloga i po prostu czytałam komentarze od Was. A potem już tylko zaczęłam pisać dla was dalej, dalej i dalej. Bardzo cieszy mnie sam fakt, że tak bardzo Wam się podobała moja twórczość. W gruncie rzeczy nie jest ona jakaś ekstra, a mimo wszystko niektórzy wręcz namawiali mnie do wydania książki (przyznam, że sama o tym marzę, ale żeby takową wydać jeszcze dłuuuuuga droga przede mną:]).

Nie da się więc ubrać w słowa tego jak bardzo jestem Wam wdzięczna. JAK BARDZO WAS KOCHAM.

Dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję, dziękuję…

I mogłabym tak dziękować i dziękować i końca by nie było. A przecież nie chcę byście mi zasnęli przed tym ekranem!

Wiem również że wypadałoby wymienić wszystkich którym zawdzięczam to wszystko, ale naprawdę bałabym się, że kogoś pominę, a  tego nie chcę. Jeżeli teraz TO czytasz to znaczysz że jesteś właśnie TĄ osobą, którą kocham i to wszystko zawdzięczam. TAK, TO WŁAŚNIE TY!

No dobrze, nie wiem czy zdążyliście zauważyć, ale przeciągam tą ostatnią notkę ile się da, bo wciąż mam ochotę płakać. No, ale okej. Nie mogę się rozkleić. Muszę się wziąć w garść. A co najważniejsze! Muszę Was jeszcze przed zakończeniem poinformować o niespodziance. Otóż… Nie wiem jak to napisać. Zapewne wiecie że pisanie jest dla mnie rzeczą cudowną, czymś wszystkim. Po prostu kocham to robić. A blogowanie najwyraźniej w świecie wszystkich uzależnia. Dlatego też…… DAM-DAM-DAM! Stworzyłam nowego bloga, z nowym zupełnie innym opowiadaniem! Liczę, że i tak będziecie wpadać, zostawiać ślad i… że się Wam spodoba. Przynajmniej taką mam głęboką nadzieję! Oto link: (wkleję wkrótce nowy).

No i teraz właśnie nadszedł ten moment kiedy mówię wam ‘’KOCHAM WAS’’, ‘’DZIĘKUJĘ’’ I ‘’PA’’ ostatni raz na tym blogu. :C

Trzymajcie się, moje słonka!

KONIEC